Laat ik vooropstellen dat ik absoluut geen mopperaar ben. Ik ben gelukkig met mijn werk, mijn familie is in goede gezondheid en ook ben ik gezegend met de allermooiste en liefste vrouw die een zuiderse minnaar van het vrouwelijk schoon als ikzelf zich wensen kan. Ik ben met andere woorden geheel en al en voor het gros van mijn tijd superieur content. Toch ben ik ook soms licht ontvlambaar en teleurgesteld. Bij deze dus mijn allergrootste irritatie binnen de theaterwereld. Houdt u vast want ik weet zeker dat iedereen die soms iets met toneel doet zich erin zal herkennen. Mijn allergrootste ergernis in het theater is namelijk ‘de enorme vluchtigheid van dit beroep.’
Je komt voor een korte periode in je leven met een stel getalenteerde mensen bijeen. Je bundelt al je kennis en kunde samen. Je werkt aan een gemeenschappelijk plan; de mensen om je heen zijn even je dierbaarste vrienden, familie en partners in crime. De band die je voor een ogenblik voelt, is intens en onvoorwaardelijk. Je huilt met elkaar en plast in je broek van het lachen. Bij de première beval je samen van een vals stukje levensechte doch valse werkelijkheid en nadien ga je er samen mee op tournee. Je toont elkander je ochtendhumeur, deelt je eetgewoontes en ’s nachts na de voorstelling ben je gezellig dronken en euforisch.
Net zoals wanneer het voordoek dichtvouwt na het laatste applaus is alles na de laatste speelbeurt echter alweer snel voorbij. Sommige mensen zijn begonnen met de repetities voor een volgend toneelstuk. Ze gaan als het ware weer vreemd met een andere, vast leukere groep dan die van jezelf. Je krijgt nog een kaartje voor een première. Je haalt nog wat herinneringen op en droomt luidop van een mogelijke reprise van jullie gezamenlijke creatie. Nadien zie je elkander nog eens in het theater of in de kroeg. Je ziet die oud-collega aan een tafeltje bij een ander groepje zitten en mijmert over die keer dat jullie samen een verliefd stel speelden of een komisch duo of erger nog… familie.
<<Ooit win ik vast het grote lot. Dan verzamel ik alle zakelijk theaterleiders om dat geld te investeren en in korte tijd voor ons allen te vertienvoudigen. Iedereen met wie ik ooit een theatervoorstelling heb gemaakt, koop ik dan een riant huis bij mij in de straat. Of beter nog; ik sticht een theaterstadje; met een schooltje voor de theaterkinderen, een voetbalclub voor op maandagavond en een fantastisch centraal gelegen restaurant en café waar iedereen heen kan gaan om samen exquis te eten. Ook zullen we een eigen openluchttheatertje hebben waar al onze voorstellingen avond na avond herhaald worden. Uiteraard zullen we afzonderlijk van elkaar steeds nieuw toneel maken opdat onze stad zich langzaam uitbreidt en het repertoire tot in de eeuwigheid blijft groeien.>>
Of is dit geen ergernis? Nee! Dit is eerder een teleurstelling binnen het toneel. De vluchtigheid van het vak is veeleer de achterkant van een medaille. Gewoon iets waardoor het beroep ook weer aanlokkelijk wordt. Per slot van rekening is het soms ook leuk om nooit meer iets met sommige mensen te maken te hebben. Ik heb stiekem en diep van binnen bovendien een diepgegronde afkeer van wat naar communes ruikt. Ik vind professionaliteit en de drang naar perfectionisme duizend keer belangrijker dan vriendschap en plezier.
Mijn ware en grootste ergernis binnen het theater zijn zeurende acteurs. Specifieker? Het gejeremieer van toneelspelers aangaande de techniek: ‘de voorstelling liep niet omdat ik op het licht moest letten.’ ‘Ik kon mijzelf niet horen.’ ‘De muziek stond te zacht.’ ‘De cue kwam te laat en daardoor zat ik helemaal niet meer in de scène.’ Of erger nog: ”de zaal was te leeg en daarom kwam ik niet in de voorstelling.” Of nog erger: “ik had geen zin.” Da’s echt iets waar de rook van uit mijn oren komt gevlogen. Laat ik hier niet al te diep op ingaan maar neem van mij aan dat het allemaal uitvluchten zijn. Bedoeld om de eigen schuld in de schoenen van een ander te schuiven. Als ik dit soort excuses opvang, zou ik het liefste iemands knieschuiven kapotschieten of in het geval van hierboven; ze voor eeuwig en altijd verbannen uit het land der theater.