Het plan voor dit guerillatheater stamt uit één van de laatste Woofs! in het Amsterdamse Rozentheater. Met twaalf mensen van ons gezelschap creëerden we toen Danse d’Amour. Hierbij werden telkens zes jongens en zes meisjes in een afgesloten ruimte binnengelaten en zagen ze zes mooi aangeklede stelletjes intiem dansen. Een gastheer (in rokkostuum) oreerde een romantisch gedicht waarop de muziek changeerde en alle toeschouwers door een jongen of een meisje ten dans werden gevraagd. Hierbij kregen ze allemaal een roos opgespeld (als zijnde de corsages op een schoolbal.) De acteurs en actrices hadden als opdracht zeer verliefd hun partner aan te kijken. Na enige ogenblikken dansen stonden de zes kersverse paartjes stil en declameerden de acteurs een romantisch gedicht (Ik hou van je van Herman Gorter.) Tot slot zong de gastheer een nummer van The Beatles waarop er opnieuw gechangeerd werd – de acteurs dansten weer met elkaar en de toeschouwers begonnen spontaan met elkaar te dansen.
Buiten waren de deelnemers van dit guerillatheater te herkennen aan de rozen die ze op hun revers of borst droegen en de verliefde blikken in hun ogen.
